بازدید کنندگان از ایالات متحده از خوردن بسیاری از غذای های محلی لذت می برند. شاید هیچ غذایی نتواند به اندازۀ ساندویچ ناقابل- که خیلی هم ناقابل نیست- به انواع بسیار متنوع خود مباهات کند.
غذای سردستی که ما آن را ساندویچ می نامیم، نام خود را از جان مونتاگو(1792- 1718)، چهارمین ارل خاندان ساندویچ گرفته است. به طوری که در داستان ها آمده، ارل از خدمتکار خود می خواست غذایی شامل گوشت برایش ببرد که میان دو برش نان قرار داشت، به طوری که این نجیب زاده هنگام قمار مجبور به ترک میز بازی نباشد.
در زمان انقلاب صنعتی، ساندویچ غذایی بود که در خانه آماده می شد و کارگران آن را با خود به محل کار می بردند. در اوایل دهۀ 1900، بعد از رواج پیدا کردن نان بریده، مصرف ساندویچ به شدت افزایش پیدا کرد. غالب ساندویچ های محبوب محلی در آمریکا در اوایل قرن بیستم باب شد. در زیر در مورد 10 ساندویچ دلپذیر توضیح داده می شود:
ساندویچ ایست کوست
ساندویچی که با نان بلند تهیه می شود و کنار نان را می برند و در آن مخلفات فراوانی قرار می دهند. ساندویچ های اولیه با ورقه های گوشت ایتالیایی (مانند سالامی، کالباس و ژامبون های طعم دار) و پنیر درست می شد و لای آن کاهو، گوجه فرنگی و فلفل می گذاشتند. نان آن را به کمی روغن زیتون آغشته می کردند. بعدها انواع این ساندویچ ها با کوفتۀ گوشت پخته شده در رب گوجه یا سوسیس ایتالیایی و فلفل هم درست شد.
نام این ساندویچ از کارگران کارگاه کشتی سازی ایست کوست گرفته شده است. ساندویچ های مشابه آن را در نیواینگلند، گرایندرز می گفتند، در نیویورک، هیروز، و در فیلادلفیا، هوجیز. این ساندویچ ها برای نخستین بار در محله های ایتالیایی آمریکا در کرانه های شرقی کشور رواج پیدا کرد و حالا در سراسر ایالات متحده یافت می شود. از دیگر اسامی محلی این نوع ساندویچ راکتز، تورپیدوز، زپلینز، و پور بویز است.
نیو اورلئان پوربوی
نام پوربوی [پسر بیچاره] طی اعتصاب ترامواهای نیواورلئان در سال 1929 مرسوم شد. این ساندویچ ها با نان باگت درست می شد و لای آن از هر غذایی که مانده بود، مانند کناره های گوشت و سس آن می گذاشتند و آن ها را به رایگان به کارگرانی می دادند که در اعتصاب شرکت داشتند و از روی محبت، “آن پسرهای پیچاره” خوانده می شدند.
به زودی رستوران ها و اغذیه فروشی های نیواورلئان ساندویچ هایشان را “پور بویز” نامیدند. از انواع این ساندویچ، نوع دریایی آن است. در آن زمان در نیواورلئان میگو و صدف فراوان و ارزان بود و لای این ساندویچ ها میگو و صرف سرخ شده می گذاشتند. اگر پوربوی نیوارلئان را “با مخلفات” سفارش بدهید، لای آن کاهو، گوجه فرنگی و مایونز می گذارند، و اگر “بدون مخلفات” سفارش بدهید، ساندویچی ساده می گیرید.
گالف کوست مافلت
در دهۀ 1890، نانوایان سیسیلی ساکن شهرهای بندری خلیج مکزیک، نان خاص خود را روی چرخ های دستی می فروختند. این نان ای گرد که کمی هم سفت بود و موفولتاس نامیده می شد، به طور کامل و یا از وسط بریده به فروش می رسید و لای آن ژامبون و زیتون می گذاشتند.
در دوران ترقی اوایل قرن بیستم، طبق مقررات تازۀ بهداشتی، فروش اغذیه در خیابان در سراسر ایالات متحده ممنوع شد. در حدود سال 1905، فروشگاه های ایتالیایی محلۀ فرانسوی نیواورلئان این نان های گرد را از نانوایان سیسیلی می خریدند و لای آن سالامی، کالباس، پنیر پروولون و سالاد زیتون می گذاشتند. این ساندویچ ها از قبل آماده می شد و مردم می توانستند آن ها را بخرند و ببرند و یا در مغازه بخورند.
امروزه مافلت بیشتر در رستوران ها و کافه های ایالات مجاور خلیج فروخته می شود. اما مافلت اغذیه فروشی های محلۀ فرانسوی ها هنوز که هنوز است بهترین نوع آن هستند.
ساندویچ کوبایی فلوریدا
ساندویچ کوبایی از نان کوبایی، ژامبون، گوشت خوک کبابی، پنیر سوییسی، ترشی، خردل، و گاهی هم سالامی تشکیل می شود. به تازگی این ساندویچ ها را در توستر گرم می کنند تا پنیر آن آب شود. این کار موجب می شود این ساندویچ شکل خاص خوابیده ای به خود بگیرد که مخلفات توی آن هم مفصل و غلیظ است.
اما اصل ساندویچ کوبایی تست شده نبود. این نوع ساندویچ در حدود سال 1900 در شهر یبور واقع در فلوریدا (نزدیک تامپا) و در کوبا که به آن میکستو می گفتند، رواج پیدا کرد.
بعد از دهۀ 1960 که میامی پر از کوبایی هایی شد که از حکومت کاسترو فرار می کردند، ساندویچ تست شدۀ کوبایی در همۀ کافه تریاها و قهوه خانه ها پیدا می شد. این ساندویچ، محبوب ترین ساندویچ در میامی است.
استیک و پنیر فیلی
این ساندویچ در دکۀ هات داگ فروشی در فیلادلفیا و در دهۀ 1930 اختراع شد. این ساندویچ مفصل و گرم شامل ورقه های نازک استیک و پیاز است که در تابه سرخ می شود، و به آن پنیر اضافه می کنند. انواع آن شامل استیک با قارچ، استیک با فلفل دلمه ای، و استیک با پیاز اضافی است. پنیر پروولون را لای نان قرار داده و وقتی استیک داغ را روی آن می گذارند، پنیر روی گوشت آب می شود. می توان روی این ساندویچ نوعی پنیر پروردۀ نارنجی آمریکایی به نام چیز ویز هم اضافه کرد.
ساندویچ خرچنگ نیواینگلند
این نوع ساندویچ در ایالت مین محبوبیت پیدا کرد، اما در همۀ ایالات نیواینگلند که خرچنگ فراوان است، و شهرستان های مجاور دریا در کانادا هم رواج دارد. ساندویچ خرچنگ با گوشت خرد شدۀ خرچنگ و پیازچه یا کرفس خرد شده و مایونز و نمک و فلفل تهیه شده و لای نان مخصوص هات داگ سرو می شود. بهترین انواع این ساندویچ حاوی گوشت یک خرچنگ درسته است. این ساندویچ به قدری در نیواینگلند محبوبیت دارد که حتی رستوران های فست فود هم آن را سرو می کنند.
گوشت ایتالیایی شیکاگو
ساندویچ گوشت ایتالیایی از انواع ساندویچ روست بیف است که در هر منطقه به نحو خاصی تهیه می شود. این ساندویچ را دکه های هات داگ فروشی در شیکاگو مرسوم کردند. این ساندویچ با برش های نازک گوشت بریان که سیر هم به آن زده شده، درست می شود و نان آن را در آب گوشت خیس می کنند. این ساندویچ را می توان به صورت “شیرین” سفارش داد (که روی آن فلفل دلمه ای تفت داده شده می ریزند) و یا “تند” (با ترشی مخلوط تند که به آن جاردینیرا گفته می شود). نان آن را می توان “تر” سفارش داد که کمی در آب گوشت خیسانده شده، یا “آبدار”، که بیشتر در آب گوشت خیسانده می شود، و یا “خیس” (که آب گوشت از آن می چکد).
لس آنجلس فرنچ دیپ
این ساندویچ هم مانند ساندویچ گوشت ایتالیایی از ورقه های نازک گوشت لای نان باگت تشکیل شده است. اما نوع هالیوودی آن را از روست بیف تازه بریده و نیم پز درست می کنند، برعکس نوع شیکاگویی آن که گوشت را از قبل می برند و آماده لای نان قرار می دهند. لای نان خردل دیژون می مالند و کمی آن را در آب گوشت می خیسانند. این ساندویچ معمولا با یک کاسه آب گوشت سرو می شود که مردم بتوانند قبل از هر لقمه، نان خود را در آن فروببرند.
بافلو بیف آن اِ وک
در اطراف شهر بوفالو درغرب ایالت نیویورک، ساندویچ روست بیف را با نانی به اسم کامل وک درست می کنند. نانواهای آلمانی روی این نان ساندویچی را با نمک و دانه های زیره می پوشاندند. در زبان آلمانی به زیره، کامل گفته می شود و وک هم در گویش های جنوبی آلمان به معنی نان ساندویچی است. صاحبان بارها در شهر بوفالو، ساندویچ هایشان را با نان نمکی درست می کردند که مشتری ها بیشتر تشنه شوند. این روست بیف نیم پز را به ورقه های نازک می برند و آن را لای نان کامل وک که در آب گوشت خیسانده می شود، قرار می دهند. از مخلفات همیشگی آن ریشۀ خردل، خیارشور، و سیب زمینی سرخ کرده است.
ساندویچ باربکیو بریسکت تگزاس
گوشت سرسینۀ دودی (بریسکت) از خوشمزه ترین گوشت ها در رستوران های باربکیوی تگزاس است ومحبوب ترین روش خوردن آن لای نان است. این ساندویچ دو نوع دارد. یک نوع آن با گوشت سرسینۀ ورقه شده و لای نان همبرگری است که به آن چاشنی باربکیو می زنند. ورقه های نازک گوشت را لای نان قرار می دهند. روی گوشت حلقه های پیاز و خیارشورمی گذارند. نوع دیگر آن بریسکت خرد شده است که آن را آغشته به چاشنی باربکیو می کنند و رویش حلقه های پیاز و خیارشور می گذارند. این نوع دوم، به ساندویچ هایی شباهت دارد که با گوشت چرخ کردۀ پخته شده در رب گوجه درست می شود و در سایر نقاط کشور به آن “اسلاپی جو” گفته می شود.